Afgelopen zaterdag ging ik naar de Amsterdamse Singelkerk voor een concert met hedendaagse muziek voor hobo solo. Het was een echt concert, ik was in een heuse concertruimte, met andere bezoekers die je zou kunnen hebben aanraken als je je niet aan de anderhalve meter gehouden had, met een programma dat je kon omdraaien, èn met Cèlia Tort Pujol, die die hedendaagse stukken heel mooi speelde.
Cèlia had de Six Metamorphoses van Benjamin Britten in drie groepjes van twee verdeeld en drie echt hedendaagse stukken daarin ingebed. Dat waren From between the cracks, een van de twintig lock down composities van Wilma Pistorius, Aulos 1 (2005) van Fernando José Laguna Bermúdez en tenslotte Fade (2015) van Charles Peck.
’s Avonds ging ik naar het Prinzregententheater in München voor Idomeneo van W.A. Mozart, live stream dus, maar wel met behoorlijk wat mensen in de zaal. Ik moet bekennen dat ik deze opera, die in 1781 in München in première ging, nog nooit gezien had. Dirigent was Constantinos Carydis, de regie was in handen van Antú Romero Nunes. Een mooie rustige regie die symboliek niet schuwde, waarin de ‘waanzinsscène’ van Elettra heel sterk werkte, zeker in de vertolking van Hanna-Elisabeth Müller, en waarin het einde een afwisseling van generaties is, maar ook de uitgesproken suggestie dat de nieuwe generatie met hetzelfde soort conflicten geconfronteerd zal worden als de oude. De aanwezigheid van Matthew Polenzani/Idomeneo tijdens de balletmuziek maakte dat duidelijk.