Gisteren ging ik naar een voorstelling van Katharina Gross: The run away girl, in Museum ’t Kromhout. Een prachtige voorstelling mag ik wel zeggen, gebaseerd op Ein Kind (1982) van Thomas Bernhard. Het boek is deel van Bernhards autobiografie, maar Katharina heeft het perspectief omgedraaid: vanuit de moeder. De literair-tekstuele principes van Bernhard hebben echter weldegelijk hun weg gevonden naar Katharina’s compositie. Het is heel erg, om niet te zeggen: helemaal haar productie geworden, in een hypnotiserende langzaamheid.
De locatie werkt ook mee, vooral en juist rond het tijdstip van de voorstelling. Door de grote glazen wand achter de voorstelling zie je, over de Nieuwe Vaart, langzaam de avond vallen en vervaagt geleidelijk het silhouet van de Oosterkerk.
Een extra charme van zo’n voorstelling is dat je er altijd wel een paar bekenden tegen het lijf loopt. Dit keer was er even tijd om wat woorden te wisselen met Cèlia Tort Pujol en Seung-Won Oh.