Vanavond ging ik weer naar een concert en wel in de Bayerische Staatsoper in München. Het Bayerische Staatsorchester speelde onder leiding van Ashley Fisch een Strauss-programma. Een paar concertante werken met eigen solisten en drie liederengroepen met Diana Damrau en Klaus Florian Vogt.
Het was bizar. De immense zaal van de Bayerische Staatsoper was helemaal leeg, en stil. Trip, trip, trip, dat moest Diana Damrau zijn. Wanneer de solisten op- en afgingen, had de camera slechts oog voor de zaal, of een deel daarvan. Dat benadrukte nog eens hoe stil het was, en hoe leeg. Ja, daar stond zij. En zong voor die zaal, alsof ze zich tot iedereen persoonlijk richtte, het is steeds weer opmerkelijk hoe alle woorden bij haar leven, en hoe zij de zaal van haar intimiteit vervult.
Aan het slot stond het orkest op, de dirigent keerde zich naar de afwezigneid van publiek, zij bogen niet. Het was een beklemmende stilte.