voorstelling: Laika van Martijn Padding
Inmiddels zijn we alweer een paar examenweken verder, maar in de rabozaal van de Amsterdamse stadsschouwburg zag ik, in het kader van het Holland Festival, de eerste opera van Martijn Padding, Laika, op een libretto van P.F. Thomése. Vooral het deel voor de pauze was erg sterk, erna had ik terugkijkend het gevoel dat de afloop zich iets te vroeg al aankondigde. Hoofdpersoon is een Matthijs van Nieuwkerk-achtige televisiepresentator (Thomas Oliemans) die genoeg heeft van zijn programma en alles en iedereen daaromheen (dat kun je je levendig voorstellen), terwijl de televisiekok (Marcel Beekman) niet liever wil dan het overnemen. Een prachtige vondst aan het begin: ma… ma, ma…. is een verwijzing naar pa… pa, pa…Papageno uit Mozarts Zauberflöte, het wordt ma-yonaise in de mond van de televisiekok, uiteraard ma-tthijs, en het plaatst de presentator meteen in een Freudiaans perspectief. Indrukwekkend is het samengaan van het libretto en de muziek, die vol dubbele bodems zit en in die zin minder grappig is dan ze lijkt. Mooiste passage misschien, ook muziekdramaturgisch gezien, de scène van de moeder (Helena Rasker), die, tussen al het hoge mannengeluid, alleen maar laag mag zingen: zeker ontroerend.