Gisteravond naar een concert geweest, live streaming uiteraard: Camerata Delft speelde een mooi programma met werken van Dietrich Buxtehude, Heinrich Biber, Jean-Marie Leclair en Marin Marais.
Het is behelpen, zo’n live stream, vonden wij zaterdag. De associatie is die met een plastic zak waar je vacuum in verpakt zit. Of met een overgangstentamen, terwijl de jury vooraf al gezegd heeft welke stukken men wil horen en in welke volgorde. Je mist de opbouw van de spanning in samenwerking met het publiek, de uitwisseling, ook na afloop. De wetenschap dat er mensen, misschien wel heel veel mensen, meekijken door het oog van de camera biedt daar geen soelaas.
(Met excuses aan Ilonka, want de ontvangst, de organisatie en de sfeer waren perfect.)