concert: Celloconcert van Martijn Padding door Doris, ASKOSchönberg o.l.v. Reinbert de Leeuw
Vorige week zaterdag ging ik in het Amsterdamse Muziekgebouw aan het Y naar het ASKOSchönbergconcert ‘Ter ere’, dat deel uitmaakte van een uitgebreid Louis Andriessenweekeinde. In dit concert, dat begon op het wat onhandige tijdstip van 13:00 uur en ons maar liefst 80 minuten voornamelijk spiksplinternieuwe muziek voorschotelde zonder pauze, werden vier composities van oud-leerlingen van Andriessen uitgevoerd. Ik ging vooral voor ‘Last words’, een celloconcert dat Martijn Padding een jaar of tien geleden schreef voor de Amsterdamse Cello Biënnale en dat nu als laatste onderdeel van het concert geprogrammeerd stond.
Ik denk dat het niet alleen kwam door de andere inbedding – er ging erg veel blokvorming en repetitiviteit aan vooraf – maar vooral doordat de uitvoering duidelijk aan allure èn aan balans tussen cello en ensemble gewonnen had, dat ik het stuk nog leuker vond dan bij de première. De geest is die van een concerto grosso en het ligt dan misschien voor de hand om de term ‘neo-klassiek’ te laten vallen, maar waar ik Stravinskij in zijn neo-klassieke werken nog wel eens behoorlijk pedant en irritant vind, heb ik dat gevoel hier helemaal niet: daarvoor zijn allerlei momenten gewoon te lekker fout, of zelf lekker vulgair fout.
Intussen is het werk ook nog indrukwekkend maar toch lichtvoetig virtuoos, zowel wat de solopartij betreft als in het samenspel tussen soliste en ensemble.