Een witte taxi met daarop in zwarte letters 'ECHO Klassik' (zo herinner ik het me tenminste) haalt ons op bij Pension Peters – Das andere Hotel aan de Kantstraße. Het is vier uur. We zijn streng geÏnstrueerd na aankomst voor het Konzerthaus niet zelf de autodeur open te doen en zonder een jas aan uit te stappen. Meteen al staat er een horde fotografen en dat blijft zo tijdens onze wandeling over het rode tapijt, dat tenslotte over de majestueuze trappen naar de ingang van het Konzerthaus leidt. Daar worden we ontvangen met sekt, bonbons en andere lekkernijen.
Het Konzerthaus is een paar jaar geleden helemaal opgeknapt en hoewel je het een beetje kitscherig zou kunnen vinden, is het een indrukwekkend décor voor de uitreiking van heel wat ECHO's Klassik. Zelf hadden we gisteren al tijdens het prijswinnaarsconcert in de concertzaal van de Universität der Künste gespeeld, vandaag tijdens het galaconcert, opgenomen en een paar uur later uitgezonden door het ZDF, is het tijd voor de 'stars' en voor de prijsuitreiking.
Anna Netrebko, Sängerin des Jahres, zingt Verdi. Ik had haar nog nooit in een concert- of operazaal gehoord. Haar stem is verbijsterend. Regelmatig, ook na afloop, vouwt zij haar handen voor haar borst, een soort ritueel fotogebaar, maar op foto's doet ze het altijd met één hand. Olga Peretyatko zingt Rossini. Ze zingt allemaal hoge cadensjes, net als op haar cd's. Even schrikken is Khatia Buniatishvili. Zij speelt een fragment Schilderijententoonstelling hard, erg hard, heel erg hard. Van enige frasering komt niet veel terecht maar na afloop werpt zij handenvol kushandjes de zaal in.
Philippe Jaroussky, Sänger des Jahres, zingt Händel. En o, wat is dat mooi, zonder enige opsmuk, recht uit het hart, prachtige versieringen waarin elke noot haar waarde heeft. Het roept een emotie op die je mee naar huis neemt. Ook vandaag is die er nog.
Daarna zijn er fotosessies: musici vaak per cd-label voor de fotowand, Olga plakt voor de fotografen een langdurige zoen op haar ECHO. En er is een zeer geraffineerd buffet, waarvan de gerechtjes trouwens ook rondgebracht worden. En nog meer sekt. En ECHO's die soms tussen de lege glazen op tafel staan. “Ik vond het best leuk”, zegt een collega, “maar ik ben toch blij dat ik gisteravond gespeeld hebt”. Wel meer leuke collega's trouwens, zoals Friederike Roth van het Berolina Ensemble, dat een ECHO gewonnen heeft voor zijn opname van kamermuziek van Hugo Kaun.
Rond middernacht, het is dan overigens nog lang niet afgelopen, dalen we de trappen af en volgen de rode loper terug tot waar een taxi klaar staat. Weer naar Das andere Hotel.