Een bekend dilemma waar iedere lezer wel eens voor komt te staan, is: een boek voor de tweede keer te lezen of toch maar de voorkeur te geven aan een nog ongelezen boek.
Een enigszins vergelijkbare keuze heb ik nu moeten maken. Ik ben een bewonderaar van de Franse historica Mona Ozouf en heb al meerdere boeken van haar gelezen. Zij is van oorsprong Bretonse en haar vader heeft nog gestreden voor de Bretonse onafhankelijkheid. Afgelopen zomer heb ik in de boekhandel van Audierne De Révolution en République. Les chemins de la France gekocht, in 2015 verschenen bij Gallimard in de collectie Quarto. In de 1362 bladzijden – en het lettertype kun je niet bepaald groot noemen – zijn publicaties van Mona Ozouf uit de periode 1976-2015 bijeengebracht. Door middel van keuzes en inleidingen zijn ze door de auteur tot een samenhangend geheel samengesmolten, ze zijn als het ware één boek geworden. Mona Ozouf is een groot kenner van de geschiedenis van de Franse Revolutie en tegelijk ook van de impact daarvan op de Franse geschiedenis van de XIXe, XXe en onze eeuw. Al lezend voel je je begrip toenemen.
Gevolg is wel dat waarschijnlijk een half jaar lang allerlei andere boeken zullen blijven liggen. Al pik ik er wel af en toe eentje mee tussen twee afdelingen van het boek door.