Aan het begin van dit jaar schreef ik al over een nieuw avondritueel: een gedicht of een paar gedichten lezen voor het slapen gaan. Dat bevalt uitstekend en heeft zich inmiddels uitgebreid met micro-proza.
Maar nu kreeg ik nog een nieuw idee erbij. Vroeger werden de televisie-avonden van de VARA afgesloten door Simon Carmiggelt, die op onnavolgbare wijze een van zijn ‘kronkels’ voordroeg. Ik herinner me nu nog zijn gelaatsuitdrukkingen en stembuigingen. Die kronkels mogen ook op het nachtkastje.